Anoreksja (jadłowstręt psychiczny)
Poprzedni artykuł | Następny artykuł | 
Jadłowstręt psychiczny tłumaczony, jako chorobliwy brak apetytu, odraza do jedzenia, jest chorobą polegającą na znacznym obniżeniu łaknienia i ograniczeniu przyjmowania pokarmów; prowadzi do wyniszczenia organizmu, występują przy nim zaburzenia hormonalne i spadek odporności.
Jadłowstręt jest chorobą o podłożu psychicznym, ponieważ chore nie potrafią realnie ocenić swojego ciała, skupiają się na własnych, fałszywych myślach, które zawsze są negatywne. Chore nie mogą się pogodzić ze swoim wyglądem, co najczęściej wiąże się z myślą „jestem za gruba” i właśnie w ten sposób rośnie w nich przekonanie o własnej otyłości. Potrafią one wmówić sobie, że od każdego, nawet najmniejszego posiłku przytyją kilka kilogramów, a więc żeby temu zapobiec najlepszym wg. nich rozwiązaniem jest głodzenie się, które powoduje duży spadek masy ciała. Czasami nawet pomimo dużego wyniszczenia organizmu, niektóre chore nadal odchudzają się, bo cały czas są przekonane o swojej nadwadze. Nie potrafią dostrzec tragicznych konsekwencji zachodzących w ich organizmie.
Choroba ta zaczyna się najczęściej w początkowym okresie dojrzewania i o wiele częściej spotyka nastolatki i młode kobiety niż chłopców. Równie często występuje razem z bulimią. Zwykle dziewczęta dotknięte tą chorobą są bardzo ambitne, posłuszne i uważane za wzorowe córki. Niektórzy lekarze uważają, że u takich osób jedzenie staje się wtedy dla nich taką sferą życia, którą mogą one same kontrolować. Czasami jedzenie zamienia się w pedantyczną czynność, wtedy to chore z największą precyzją kroją pokarm na drobne kawałki i układają go równo na talerzu. Często choroba ta ma charakter psychiczny i wynika z przebytego stresu np. rozwód rodziców czy napięta sytuacja domowa, lub niekorzystnego wpływu środowiska np. problemy lub konflikty w kontaktach towarzyskich.
Anoreksja, tak samo jak bulimia, może prowadzić do śmierci. Dlatego też, bardzo ważne jest szybkie zaobserwowanie niepokojących objawów, by móc wcześnie zacząć leczenie. Należy również pamiętać, by zawsze rozmawiać z dziećmi czy też znajomymi na trudne tematy. Czasami początki choroby wydają się nam być niewidoczne, choć po głębokiej rozmowie i okazaniu zainteresowania, łatwo możemy poznać stosunek naszego dziecka czy znajomego do tematu odchudzania się. Przed postawieniem rozpoznania jadłowstrętu należy zawsze najpierw wykluczyć inne możliwe choroby tj. np.: przewlekły stan zapalny czy choroba nowotworowa. Podczas badań uwagę lekarza zwracają:
Widoczne objawy:
1. niskie ciśnienie tętnicze krwi
2. wolna akcja serca
3. sucha, łuszcząca się skóra
4. cienkie i łamliwe włosy
5. meszek na plecach
6. niska zawartość kortykosteroidów w moczu
7. obniżone poziomy we krwi: gonadotropin, hormonów płciowych i trójjodotyroniny
8. zwiększone stężenie we krwi hormonu wzrostu i kortyzolu
9. niski poziom we krwi: potasu, białka
10. obniżenie liczby krwinek białych i czerwonych; niedokrwistość
11. brak łaknienia
12. wychudzenie
13. zaburzenia miesiączkowania u kobiet lub jego zatrzymanie
14. zawroty głowy
15. bezsenność
16. obrzęki stóp i łydek
17. zsinienie rąk
18. czasami objawia się nadpobudliwością lub lękiem
19. niekiedy: zaparcia, duża wrażliwość na zimno
Zaburzenia metaboliczne i liczne niedobory wywołane nieprawidłowym odżywianiem się zwiększają ryzyko wystąpienia chorób serca.
Leczenie
Leczenie omawianego schorzenia zwykle wymaga współpracy lekarza rodzinnego, psychiatry i całej rodziny. Bardzo ważne jest połączenie leczenia farmakologicznego razem z leczeniem psychiatrycznym. W ciężkich stadiach choroby wymagana jest hospitalizacja. Trzeba zwrócić baczną uwagę na dietę pacjentki i pilnować regularnego spożywania posiłków. Czasami w celu prawidłowego odżywienia wymagane jest karmienie za pomocą sondy lub też dożylne podawanie substancji odżywczych, ograniczenie wysiłków fizycznych oraz troskliwa opieka. Ważne jest również doprowadzenie do zmiany nawyków żywieniowych i nieprawidłowych nawyków z nimi związanych oraz obsesyjnych myśli dotyczących swojej wagi, w czym pomoże terapia behawioralna. Trzeba pamiętać również o tym by pomoc psychologiczną miała zapewniona również rodzinna pacjentki, dzięki której będą wiedzieli jak pomagać chorej.
