Zawał serca
Zawał mięśnia sercowego: zespół objawów klinicznych, będących następstwem nagle powstałej martwicy części mięśnia sercowego. Martwica spowodowana jest niedokrwieniem.
Zawał serca głównie dotyczy mężczyzn po 40 roku życia i kobiet po 65 roku życia. Najczęściej występuje u osób z tzw. czynnikami ryzyka. Może być sprowokowany nadmiernym wysiłkiem fizycznym lub sytuacją stresową.
Uważa się, że zawał serca to jedna z głównych przyczyn przedwczesnej śmierci.
Czynniki wysokiego ryzyka:
Przyczyny:
Postacie kliniczne:
Postaciom tym mogą towarzyszyć zaburzenia rytmu serca (pobudzenia przedwczesne, skurcze gromadne, migotanie przedsionków lub komór, blok przedsionkowo-komorowy) - w 80% przypadków zawału serca.
Objawy:
W postaci wstrząsowej:
W postaci z obrzękiem płuc:
W postaci mózgowej (zazwyczaj u osób starszych):
W postaci bezobjawowej stwierdza się elektrokardiograficzne i biochemiczne cechy świeżego zawału w czasie przypadkowo wykonywanych badań.
Przebieg:
Zwykle występuje kilkudniowa gorączka, OB ulega przyspieszeniu, wzrasta leukocytoza. W surowicy krwi wzrasta aktywność tzw. enzymów wskaźnikowych, wskazujących na uszkodzenie lub martwicę komórek.
Rozległość i umiejscowienie zawału serca rozpoznaje się dzięki badaniu elektrokardiograficznego.
Możliwe powikłania:
Leczenie:
Sposób postępowania zależy głównie od postaci klinicznej zawału oraz jego rozległości. Przede wszystkim polega na opanowaniu bólu i wstrząsu, zapobieganiu i leczeniu niemiarowości oraz niewydolności krążenia.
Długość hospitalizacji zależy od przebiegu choroby. W ostrym okresie chorego unieruchamia się w łóżku na okres około 4-5 dni i rozpoczyna się rehabilitację ruchową. Często stosuje się leczenie przeciwzakrzepowe, które prowadzi się niekiedy przez szereg miesięcy lub lat po przebytym zawale.